Doki Doki Literature Club!

Doki Doki Literature Club is een visuele roman die er aan de oppervlakte schattig en alledaags uitziet, maar daaronder donkere en veel complexere lagen onthult. Er is een tendens binnen Japanse visuele romans over schoolmeisjes die gemakkelijk te parodiëren valt. Deze spellen bouwen voort op traditionele anime-tropen en zijn rijk aan fanservice. Over het algemeen kun je dezelfde soort clichématige kunststijl verwachten, een verscheidenheid aan losjes gedefinieerde stereotypen van schoolmeisjes, en een uitgekauwd verhaal over vriendschap en romantiek dat is opgebouwd uit aloude clichés en overdreven melodrama. Op het eerste gezicht lijkt Doki Doki Literature Club deze clichés rechttoe rechtaan te spelen, maar hoe dieper je in het spel duikt, hoe meer het zich openbaart als een duistere subversie, een spel dat de vierde muur doorbreekt en de fundamentele waarden van hoe het zich presenteert ondermijnt.

Dat gezegd hebbende, is het formaat waarmee je het spel speelt vrij routineus. Het grootste deel van de gameplay bestaat uit het lezen van het scenario alsof het een roman is, waarbij je af en toe keuzes maakt in hoe het verhaal verloopt, op een manier die lijkt op de oude kies-je-eigen-avontuurromans. Maar het brengt zijn eigen smaak door de introductie van een poëziesysteem. Aangezien de hoofdpersoon lid is van de literaire club van de school, is schrijven een belangrijk onderdeel van het spel, en je wordt regelmatig gevraagd om gedichten te maken namens je personage. Je krijgt een keuze van woorden die je mixt en matcht om je gedicht te maken, en elk van je vrienden heeft woordvoorkeuren. De poëzie die je kiest kan hun relatie tot jou beïnvloeden. Het is een eenvoudige maar effectieve manier om de spelers meer zeggenschap te geven in een spelstijl die vaak saai en formuleus kan worden.

Gedurende het grootste deel van het spel leef je het alledaagse leven van de middelbare schoolervaring van je personage, bouw je nauwere relaties op met haar vrienden en bereid je je voor op het komende schoolfestival. Maar het einde van het spel ondermijnt dat volledig en verandert in een horrorgame, die je laat nadenken over de mogelijke ethische gebreken die gepaard gaan met lichte en poppy romancespellen en je ook dwingt om te worstelen met de gevolgen van keuzes en het onvermogen om ooit een gelukkig einde te vinden. Het onthullen van de systemische en narratieve wending die als hoeksteen van het late spel dient, zou het voor spelers bederven, maar het is een verhaal dat gaat over zelfmoord, het sociale stigma rondom aantrekking van hetzelfde geslacht en klinische depressie.

Het volstaat te zeggen dat dit geen spel is voor kinderen, en ook niet voor mensen die op zoek zijn naar een lichte en luchtige ervaring. Maar als je een spel wilt dat de romantiekformule ondermijnt en je laat nadenken over de onbedoelde gevolgen die kunnen voortvloeien uit zelfs de meest schijnbaar onbeduidende beslissingen, dan is dit spel het ontdekken waard.